The Power of Inclusivity – Growing up Sikh in East Malaysia
Tamil translation below
By Sikh and Gay from East Malaysia
Published on 25 July 2023
I was asked to write about being Indian from an East Malaysia perspective and how that experience was. I could not do it, tried as I did, with numerous versions, all seemed like I was writing propaganda one see’s every day in Malaysian mainstream media, “Malaysia is a multiracial country with three main races, Malays, Chinese, Indians.” Just as that statement is untrue, writing from an Indian perspective on life in Borneo is also untrue, well for me at least.
I am ethnically Punjabi, and I do not as a Malaysian Bornean understand nor identify with the notion of racial boxes or boundaries. Like sexuality and gender, race too is a social construct that has been used by colonial powers and the current political parties to control the narrative and stay in power. I learnt about these racial boundaries when I moved to Peninsular Malaysia to go to a public university as an undergraduate. It was an utterly shocking cultural experience as everything seemed to revolve around the notion of ‘race’.
‘Come support our college Indian team playing against the Malay team’, I was told. ‘We must band together as Indians I was told, if not no one will help you in university’. They were of course like-minded East Malaysians I banded with and Peninsular Malaysians who understood the doctrine of race but ignored or navigated expertly through it. Perhaps, one of them would have been better suited to write this essay because I realise once again, how I cannot describe what it is like being an ‘Indian’ from East Malaysia.
So, let me tell you what it is like being from East Malaysia, as an East Malaysian instead. First of all, our respective State flags mean more to us than the Malaysian flag. Our State anthem is always sung more loudly than the national anthem and we never do Facebook articles describing how the ‘Chinese’ uncle helped the ‘Malay’ child cross the road. We would just write about how the uncle helped the child cross the road.
So, why is it this way? We share the same systems of education, government, and languages (with our own additional languages), not to mention, the British we also the colonial masters in East Malaysia as well[1]? The answer is actually quite simple. We are an inclusive bunch of various ethnicities and religious beliefs. Just as we share some of our coffee shops with halal and non-halal food, we also share our families at times with it not being uncommon to have Muslims and Christians from the same families. Seeing Muslim brethren at Gurdwara or Church or Temples for weddings, celebrations, and funerals is the norm, not the exception.
Now, some of you reading, might say, well this seems like reading the same type of propaganda mentioned in the first paragraph, of course we too have issues in the East. In Sabah, local politicians use the Stateless migrant as the bogeymen that cannot be accepted in Sarawak giving priority to one ethnic group for State civil service jobs. When I was a child, Sikh boys were at times still made fun of for their Joora (man-bun) and the majority did not keep their long locks, while girls suffered snickers for the coconut oil in their hair as well and many parents of my generation in the 1980s still wore turbans.
Of course, as I write this, I do not wish to diminish the issue of marginalisation of Indians in Peninsular Malaysia, where the majority of people who die in Police incarceration are categorised as Indians. These are alarming facts that need national attention and recognising that one community makes up most of the victims is crucial in ending these outright human rights violations. And this should be a priority of all Malaysians.
As for being part of the LGBTIQA+ community, I still feel safe at my Gudwara after formally coming out on social media. I have openly talked about being a gay person when I do on rare occasions get asked why I am not married by people visiting our Gudwara from elsewhere. I have not felt in danger (although at times nervous), and I recognise the privilege of this and I am ever thankful that the multiracial Sikhs of East Malaysia choose inclusion and acceptance over hate and exclusion. I wonder if part of the reason is that we know everyone in our small Gurdwara communities or just because we are inclusive Borneans. It is harder to hate someone you do not know after all, and we grew up together in the community.
For me, being an East Malaysian, being excluded or included only because of race has never been part of my psyche growing up. I believe it allows us a special worldview, one that sees a sense of togetherness instead of being othered. This I think is what gives Sabah and Sarawak our greatest strength and I can only wish that this will be the future for all Malaysians.
[1] The type of British administration we had before World War Two in the Bornean States was different from Malaya and Singapore. Sarawak had a white Rajah and Sabah (then known as North Borneo) was run by a company. They are numerous issues with all these different types of colonial setups.
This article was originally published on Free Malaysian Today.
***
ஒருங்கிணைப்பின் வலிமை- கிழக்கு மலேசியாவில் சீக்கியராக வளர்வது
சீக்கியர் மகிழ்வன் -கிழக்கு மலேசியா
கிழக்கு மலேசியா கண்ணோட்டத்தில்- ஓர் இந்தியன் எனும் அனுபவத்தை எழுதச் சொன்னார்கள். என்னால் அதைச் செய்ய இயலவில்லை. பல முறை இதை நான்
எழுத முற்பட்டும், ஏதோ மலேசியாவில் உள்ள முக்கிய ஊடகங்களில் பிரச்சாரம் எழுதுவது போல “மலேசியா, மலாய்க்காரர்கள், சீனர்கள், இந்தியர்கள் என மூன்று முக்கிய இனங்களைக் கொண்ட பல்லின நாடு” என்பது போல இருந்தது. அந்தக் கூற்று பொய்யானது போல, என்னை பொறுத்தவரை, போர்னியோவில் உள்ள வாழ்க்கையைப் பற்றிய இந்தியக் கண்ணோட்டத்தில் எழுதுவதும் பொய்யானது.
இனரீதியாக நான் ஒரு பஞ்சாபி. நான் மலேசிய போர்னியனாக ஒரு இன பாகுபாடு பற்றிய கருத்தைப் புரிந்து கொள்ளவோ அல்லது அடையாளம் காணவோ இல்லை. பாலியல் மற்றும் பாலினத்தைப் போலவே, இனமும் ஒரு சமூகக் கட்டமைப்பாகும், இது காலனித்துவ சக்திகளாலும் தற்போதைய அரசியல் கட்சிகளாலும் நிலவரங்களை கட்டுப்படுத்தவும், அவர்கள் அதிகாரத்தில் இருக்கவும் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
தீபகற்ப மலேசியாவிற்கு, நான் ஒரு பொதுப் பல்கலைக்கழகத்தில் இளங்கலைப் பட்டதாரியாக சென்றபோது இந்த இன எல்லைகளைப் பற்றி அறிந்துகொண்டேன். எல்லாமே ‘இனம்‘ என்ற கருத்தைச் சுற்றியே சுழல்வதாகத் தோன்றியதால் இது முற்றிலும் அதிர்ச்சியூட்டும் கலாச்சார அனுபவமாக இருந்தது.
‘மலாய் அணிக்கு எதிராக விளையாடும் எங்கள் கல்லூரி இந்திய அணிக்கு ஆதரவளிக்க வாருங்கள்’ என்று என்னிடம் கூறப்பட்டது. ‘இந்தியர்களாக நாம் ஒன்று சேர வேண்டும், இல்லையென்றால் இந்த பல்கலைக்கழகத்தில் யாரும் உங்களுக்கு உதவ மாட்டார்கள்’
அதே நேரத்தில், என்னைப் போன்றே, இனம் என்ற கோட்பாட்டை புரிந்து கொண்டும், அதை புறக்கணித்து, திறமையாக வழிநடத்திய ஒத்த எண்ணம் மிக்க கிழக்கு மலேசியர்களும், தீபகற்ப மலேசியர்களுடன் நல்ல நட்பு கொண்டேன். ஒருவேளை, அவர்களில் ஒருவர் இந்தக் கட்டுரையை எழுதுவதற்கு மிகவும் பொருத்தமானவராக இருந்திருக்கலாம், ஏனென்றால் நான் மீண்டும் ஒருமுறை உணர்ந்தேன், கிழக்கு மலேசியாவில் இருந்து ஒரு ‘இந்தியனாக‘ இருப்பது எப்படி என்பதை என்னால் விவரிக்க முடியவில்லை.
எனவே, கிழக்கு மலேசியாவில் இருந்து, கிழக்கு மலேசியராக இருப்பது எப்படி என்பதை நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன். முதலாவதாக, மலேசியக் கொடியை விட, எங்கள் மாநில கொடியே எங்களுக்கு பெரிது. எங்கள் மாநில கீதம் தேசிய கீதத்தை விட சத்தமாக எப்போதும் பாடப்படும். ‘சீன‘ நபர் எப்படி ‘மலாய்‘ குழந்தைக்கு சாலையைக் கடக்க உதவினார் என்பதை விவரிக்கும் முகநூல் கட்டுரைகளை நாங்கள் ஒருபோதும் எழுதுவதில்லை .
அந்த நபர் குழந்தையை எப்படி சாலையைக் கடக்க உதவினார் என்பதை மட்டும் எழுதுவோம்.
அப்படியென்றால், இது ஏன் இப்படி இருக்கிறது? நாங்கள் ஒரே மாதிரியான கல்வி, அரசாங்கம் மற்றும் மொழிகளைப் பகிர்ந்து கொள்கிறோம் (எங்கள் சொந்த கூடுதல் மொழிகளுடன்). அதுமட்டுமில்லாமல் , எங்கள் இருவரையும், ஒரே காலனி ஆதிக்கவாதிகளான ஆங்கிலேயர்கள்தான் ஆட்சி புரிந்தனர்.
இதன் பதில் உண்மையில் மிகவும் எளிமையானது. நாங்கள் பல்வேறு இனங்களையும் மத நம்பிக்கைகளை உள்ளடக்கிய கூட்டமாக இருக்கிறோம். எங்களின் சில உணவு கடைகளில் “ஹலால்” மற்றும் “ஹலால்” அல்லாத உணவுகளைப் பகிர்ந்து கொள்வது போல, ஒரே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த இஸ்லாமியர்களும் கிறிஸ்தவர்களும் இருப்பது அசாதாரணமானது அல்ல. திருமணங்கள், கொண்டாட்டங்கள், இறுதிச் சடங்குகளுக்கு குருத்வாரா ,தேவாலயம் அல்லது கோயில்களில் இஸ்லாமிய சகோதரர்களைப் பார்ப்பது அசாதாரணம் அல்ல; சர்வ சாதாரணம் .
இப்போது, படிக்கும் உங்களில் சிலர் சொல்லலாம், இது முதல் பத்தியில் குறிப்பிடப்பட்ட அதே வகையான பிரச்சாரத்தைப் படிப்பது போல் தெரிகிறது, நிச்சயமாக எங்களுக்கும் கிழக்கில் பிரச்சினைகள் உள்ளன.
சபாவின் உள்ளூர் அரசியல்வாதிகள், ஒரு தனிப்பட்ட இனக்குழுவினருக்கு மாநில அரசாங்க வேலைகளை முன்னுரிமையாக அளிப்பதற்கு சரவாக்கில் சேர்த்துக்கொள்ளப் படாத தேசமற்ற புலம்பெயர்ந்தோரை பகடைகளாக பயன்படுத்தி வருகின்றனர்.
நான் குழந்தையாக இருந்தபோது, சீக்கிய பையன்களை சில சமயங்களில் தங்கள் ஜூராவை (ஆண்கள் தலையில் அணியும் துணி -“துர்பன்“) அணிந்திருந்தால் அதை பார்த்து சிலர் கேலி செய்தார்கள். மேலும்
பெரும்பான்மையான சீக்கிய ஆண்கள் நீண்ட முடியை வைத்திருக்கவில்லை, அதே சமயம் பெண்கள் தங்கள் தலைமுடியில் தேங்காய் எண்ணெய்க்காக பல கேலிகளை அனுபவித்தனர். என் தலைமுறையின் பல பெற்றோர்கள் 1980களில் இன்னும் தலைப்பாகை அணிந்திந்தனர்.
நான் இதை எழுதுகையில், நிச்சயமாக தீபகற்ப மலேசியாவில் இந்தியர்களை தனிப்பட்ட குழுவாக, சிறுபான்மையினராக ஆக்கும் பிரச்சினையை நான் கூறாமலியிருக்க விரும்பவில்லை, அங்கு காவல் சிறையில் இறக்கும் பெரும்பாலான மக்கள் இந்தியர்களாக வகைப்படுத்தப்படுகிறார்கள்.
இந்த ஆபத்தான உண்மைகளுக்கு தேசிய கவனம் தேவை. பாதிக்கப்பட்டவர்களில் பெரும்பாலோர் ஒரு சமூகம் என்பதை அங்கீகரிப்பது, இந்த மனித உரிமை மீறல்களை முடிவுக்குக் கொண்டுவருவதில் முக்கியமானது.
இது அனைத்து மலேசியர்களின் முன்னுரிமையாக இருக்க வேண்டும்.
LGBTQ+ சமூகத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்தாலும் , சமூக ஊடகங்களில் முறையாக வெளிவந்த பிறகும் எனது குருத்வாராவில் பாதுகாப்பாக உணர்கிறேன். எங்கள் குத்வாராவிற்கு வேறு இடங்களிலிருந்து வருபவர்கள் என்னை ஏன் திருமணம் செய்து கொள்ளவில்லை என்று அரிதான சந்தர்ப்பங்களில் கேட்கும்போது நான் ஓரினச்சேர்க்கையாளர் என்று வெளிப்படையாகப் பேசினேன்.
சில சமயங்களில் பதட்டமாக இருந்தாலும், இதை நான் ஆபத்தில் உணரவில்லை. இதை ஒரு பாக்கியமாக நான் அங்கீகரிக்கிறேன். மேலும் கிழக்கு மலேசியாவின் பல்லின சீக்கியர்கள், வெறுப்பு, மற்றவரை ஒதுக்கிவைப்பதைத் தவிர்த்து, அனைவரையும் அணைத்து சேர்ப்பதையும் தேர்ந்தெடுத்தமைக்கு நான் எப்போதும் நன்றிக்கடன் படுகிறேன்.
எங்கள் சிறிய குருத்வாரா சமூகங்களில் உள்ள அனைவரையும் நாங்கள் அறிந்திருப்பது ஒரு காரணமா அல்லது நாங்கள் ஒருங்கிணைத்த போர்னியர்கள் என்பதனாலா என்ற கேள்வி எனக்குள் இருக்கிறது. நமக்குத் தெரியாத ஒருவரை வெறுப்பது கடினம். அதுமட்டுமின்றி நாங்கள் சமூகத்தில் ஒன்றாக வளர்ந்தோம்.
என்னைப் பொறுத்தவரை, ஒரு கிழக்கு மலேசியன் என்பதால், இனத்தைக் காரணமாக காட்டி சேர்ப்பதும் சேர்க்காததும், எனது ஆன்மாவின் ஒரு பகுதியாக இருந்ததில்லை. இது எங்களுக்கு ஒரு சிறப்பான உலகக் கண்ணோட்டத்தை அளிக்கிறது என்று நான் நம்புகிறேன், மற்றவர்களை தணிச்சையாக காணாமல் , ஒற்றுமை உணர்வைக் காண்கிறது.
இதுவே சபா மற்றும் சரவாக்கிற்கு மிகப்பெரிய பலத்தை அளிக்கிறது என்று நான் நினைக்கிறேன், மேலும் இது அனைத்து மலேசியர்களுக்கும் எதிர்காலமாக இருக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன்.
சீக்கியர் ,ஓரின சேர்க்கையாளன் –கிழக்கு மலேசியா
போர்னியன் மாநிலங்களில் இரண்டாம் உலகப் போருக்கு முன்பு நாம் கொண்டிருந்த பிரிட்டிஷ் நிர்வாகம் மலாயா மற்றும் சிங்கப்பூரில் இருந்து வேறுபட்டது. சரவாக்கில் ஒரு வெள்ளை ராஜா இருந்ததும் , சபா மாநிலம் (அப்போது வடக்கு போர்னியோ என்று அறியப்பட்டது) ஒரு வெள்ளையர் நிறுவனத்தால் நடத்தப்பட்டது. இந்த பல்வேறு வகையான காலனித்துவ அமைப்புகள் பல சிக்கலைகளை கொண்டது .
***
A collaboration with Queer Malaysian Indians, Vaneesha Krishnasamy, Between The Lines Media, ILGA Asia, Canva & glifaa Small Funds Grant
Queer Malaysian Indians is a social and networking collective for those who primarily identify as Malaysian Indians and LGBTQIA. As a flat structure group, the aim of QMI is to empower, share knowledge and support the Malaysian Indian LGBTQ+ community, a minority within a minority.
Vaneesha of #DepthOfV and 22 Hub is a multimedia producer & journalist,whose passion for advocacy and conceptual art inspires her visuals and their accompanying narratives. Using both audio visuals and stills, she encourages oppressed communities like hers to take up space through honest storytelling, in a world that often expects their silence. Her hope is to create new alternative mediums of art, expression and discourse, to break systemic and societal barriers that work against them. She is currently a Canva Represents Featured Artist, one of their South East Asian creatives chosen to help them populate the internet with accurately diverse images of people from her community.
Between The Lines is an independent media platform in Malaysia that reports and digs into issues that require a second look, louder voices, longer explanations and a fresh take.
ILGA Asia is the Asian Region of ILGA World, representing more than 100 member organisations in Afghanistan, Bahrain, Bangladesh, Bhutan, Brunei Darussalam, Cambodia, China, Democratic People’s Republic of Korea, India, Indonesia, Islamic Republic of Iran, Iraq, Israel, Japan, Jordan, Kuwait, Lao People’s Democratic Republic, Lebanon, Malaysia, Maldives, Mongolia, Myanmar, Nepal, Oman, Palestine, Pakistan, Philippines, Qatar, Republic of Korea, Saudi Arabia, Singapore, Sri Lanka, Syrian Arab Republic, Taiwan, Thailand, Timor-Leste, United Arab Emirates, Viet Nam and Yemen.
Canva is an online designing and publishing tool with a mission to empower everyone in the world to design anything and publish everywhere. In true spirits of inclusivity, Canva has been actively working alongside numerous creatives from many different communities across the globe, to populate their platform and the internet with a diverse range of faces and cultures, so everyone using their platform can feel represented all while broadening the very definition of stock images.
glifaa (Gays and Lesbians in Foreign Affairs Agencies) is the officially recognized organization representing lesbian, gay, bisexual and transgender etc. (LGBT+) personnel and their families in the United States Department of State, U.S. Agency for International Development (USAID), Foreign Commercial Service, Foreign Agricultural Service, and other agencies and entities working in foreign affairs in the U.S. Government. The glifaa Small Grants Fund provides a mechanism to reimburse glifaa post representatives for expenses incurred in support of host-country LGBTQIA+ advocacy organizations or events.
22 Hub Sdn. Bhd is a creative agency hoping to make space for a diverse range of artists, by providing physical spaces for creative explorations whilst creating a network for collaborative ventures. It is their hope to find balance in a capitalistic society by supporting and uplifting creative communities in the most compassionate, equitable and ethical manner so they may continue to sustainably thrive.
Veshalini Naidu is a multidisciplinary artist who merges poetry, visual arts and theatre in their response to gender, sexuality and race in Malaysia. @veshnaidu
All images are copyrighted to their respective photographers. All written material is copyrighted to their respective writers. No part of this document may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise, without prior written permission of their respective copyright owners.
ILLUSTRATOR (BTL Report)
Veshalini Naidu: “I wanted to capture how much care and vigilance it takes, even in our most mundane moments. The way these two young queer people blend into their environment under the cover of night and trees, just to sit with each other in peace. Our joy comes with a cost, but that does not mean we won’t find pockets to feel them.”
TRANSLATOR: Vijaya Ratinam Ramah
Twitter: @QMIMalaysia
